Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/298

zacya, powiedzmy fotografia uzewnętrzniona na przestrzeni... Jednem słowem jeno coś, czego niema zgoła realnie, faktycznie, objektywnie. Dla istot innych niżej, albo wyżej ludzi stojących prawdopodobnie nie istnieją wcale te kształty i blaski, które my zwiemy: światłem. Więc możemy to wszystko jeszcze nazwać chorobą ludzką, epidemią, jaka grasowała na tym, a tym stopniu rozwoju istoty zwanej homo sapiens... Pani mnie rozumie? Ach! Cóż do djabła! Uważaj durniu jakiś!
 — Cóżto panu?
 — Jakiś cymbał trącił mnie w głowę drągiem. Ouu! To gorzej, że na końcu było coś żelaznego, jakiś hak, czy coś... Latarnik przeklęty! Z gasidłem wybiera się na procesyę... Bałwan! Pani się śmieje? Cieszy mnie ten doskonały zawsze humor...
 — Więc pana boli?
 — Oczywiście...
 — Pocieszam się, że jestto tylko stan subjektywny, który właściwie realnie, faktycznie nie istnieje, wszak prawda?
 — Nieporównana! Zachwycająca! Co za dowcip!
 — Powiedz mi pan — nalega sąsiad z prawej