Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/299

— co możemy tam zobaczyć... tam... wiesz pan? Mów pan do ucha.
 — Nie wiem.
 — To, wiem i ja. Ale co panu powiada nauka?
 — Nie jestem uczonym.
 — Inteligencya... zdrowy rozum... przeczucie? Co powiadają?
 — Że możemy ujrzyć tam albo rzecz pomyślną, zgodną z naszymi tęsknotami...
 — Albo zaprzeczenie ich i tragedyę ostatnią... tak?
 — Tak jest. Albo nic. Poprostu coś, co z nami niema nic wspólnego.
 — Jakto? Nic wspólnego? Więc bezcelowemi byłyby te tęsknoty odwieczne...
 — Przedewszystkiem nie są odwieczne, a powtóre kwestya celu, jest jeno zbyt pośpiesznem uogólnieniem faktów zaobserwowanych w życiu osobniczem. Nie da się zaś zastosować do wielkich kwestyj bytu.
 — Słuchajcie! Słuchajcie! — rozległo się wołanie. — Dwaj mędrcy się zeszli i rozważają nasze przeznaczenie.
 — Jakto, nie są odwieczne? — dziwił się sąsiad z lewej strony.
 — Nie. Tak mówi zoologia.