Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/301

 — Więc pan ośmieliłbyś się podać we wątpliwość trwanie Wielkiej Światłości... Więc pan... Ach Jezus Marya!
 — Co to panu?
 — Wbiłem sobie coś w nogę... O!
 — Czekajno pan, zejdziemy na bok. Proszę o miejsce dla chorego. Na bok moi państwo. Przepraszam...
 Znaleźliśmy się na wolnej przestrzeni opodal głównego koryta płynących fal.
 Mój ranny przestał narzekać.
 — Panie łaskawy! — szepnął — Nie wbiłem sobie niczego do nogi. Chciałem tylko oddalić się od sąsiadów, by z panem swobodnie porozmawiać.
 — Przykro mi, ale nie mam czasu! — zawołałem z trwogą. Spieszę się bardzo, a i panu radzę nie tracić ani chwili drogocennego czasu. Nic tego nie nagrodzi!
 — E, cała wieczność przed nami! — odparł.
 — Nie znamy dnia, ani godziny mój panie!
 — Porwał mnie za ramię.
 — Cóż znaczy to wszystko? Co to znaczy? — krzyczał nademną.
 Trząsł się na całem ciele.
 — Powiedz mi pan zaraz! Te półsłowa napawają mnie wielkim niepokojem... mów pan!