Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/302

 — Wracajmy — odparłem — Nie traćmy ani chwili życia. Lada moment bowiem może stać się coś okropnego...
 — Co! — Wrzasnął.
 — Może stać się wokoło nas tak straszliwie ciemno... tak ciemno, że słów niema w ludzkim języku, ani krzyków w ludzkim gardle, ani serce tak mocno ze strachu bić nie potrafi w piersi.
 Zerwał się i uciekł odemnie.
 Jeno to miałem na celu, jeno to. Źle jest cierpieć wraz z natrętnym sąsiadem. Wmieszany, w tłum szedłem po chwili spokojnie.
 Cicho, płynęła pieśń o ścieżynach bliższych. Była, jakby skrzydłem anioła, co zasłania przepaść śmierci. Dziękowałem Bogu, że przezemnie to uczynił.

 Zatopiony w rozważaniu prawdy i kłamstwa, owego podwójnego oblicza Boga życia doczesnego, szedłem, a ponademną, niby sztandar, wiła się pieśń owa, pieśń-kłam o ścieżynach bliższych, wolnych od zasadzek, witeziu jakimś niewidzialnym posłanym przez Wiekuistą Światłość ku pomocy idącym.
 Czasem także, szły szmery o mordercy, który przebija nożem każdego, kto się doń zbliży. Czasem opowiadał ten i ów o sporze proroków,