Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/306

 — Mogłeś. Teraz już nie. Patrz...
 — Czekaj!
 — Uczułem, że jego ręka z gasidłem wyciąga się ku stronie, gdzie błyszczy nadzieja nasza, przeto chwyciłem ją, ściągnąłem ku ziemi i zawołałem głośno:
 — Hej! Stójcie! Stójcie!
 „Chwała ci jasny na ciemności, chwała bliski zwycięstwa, w przededniu szczęścia witamy cię pokłonem my umęczeni drogą niezmierną...“
 Nie słyszeli.
 Zaparłem się nogami w ziemię, wbiłem plecy w postępujących zamną i przejęty przerażeniem wołałem:
 — Hej! Stójcie! Stójcie!
 — Na bok! Na bok! Nie tamować ruchu!
 — Z drogi! Z drogi!
 Pociągnęli mnie ze sobą.
 — Pomrą, — jęknąłem — poszaleją zaraz w pierwszej sekundzie! Co czynić? co czynić?
 — Sięgam! Patrz! Idę! — mówił straszny człowiek.
 Krzyknąłem i zaraz oprzytomniałem pod silnem wrażeniem.
 Co za głupstwo. Co za głupstwo!
 Strach przywiódł mnie do równowagi. Uczułem bezsens własnej halucynacyi.