Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/307

 Wyciągnąłem ręce przed siebie i dotknąłem ludzi żywych.
 Złudzenie. Głupie złudzenie.
 — Więc sprawa załatwiona?
 — Oczywiście. Za godzinę dostaniesz pan zadatek. Doskonale, do widzenia.
 Słyszałem znowu rozmowy. Finał jakiegoś interesu pieniężnego. Roześmiałem się. Więc ludzie załatwiają jeszcze interesy finansowe... dziwni ludzie...
 Było mi teraz raźnie, wesoło niemal. Jakaś zmora usunęła się z piersi moich.
 Z ufnością, jak nigdy dotąd, spojrzałem przed siebie, ku owej nadziei kroczącej przed nami w niezgłębione dale.
 Naraz, ziemia zatrzęsła mi się pod nogami. Coś białego spadło na głowę. Uczułem, że kolana ugięły się, w piersiach zabrakło tchu. Skamieniało wszystko, nawet ból...
 Huk jakiś w głowie... zimno...
 I znowu dobrze. Znowu dobrze.
 Życie ruszyło naprzód... naprzód... świat się zachwiał, ale nie padł jeszcze martwy...
 To tylko „ono“ zachwiało się na małą chwilkę...
 Świat wydał jęk, stęknięcie. Przeleciał wielki głaz, z wirchu oberwany, przeleciał blisko, bli-