Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/55

 — Ach! Znowu zeschła ta żelatyna na kamień, tak, że ani wytrwać dłużej!
 — Strzeż się! — upominała już surowiej. — Opóźniasz światłość sobie i innym! Módl się!
 — Ach! Modlę się, ale CZERWONA LAMPA widać nie słucha moich modłów!
 — Modlitwa twoja pełna jest niecierpliwości! Takich błagań nie słucha bóstwo jedyne, nieogarnione, wyłączne, prócz którego nic niema na świecie, a którego formą jest wszystko, co istnieje...
 Nie mogła domówić swych słów do końca.
 Stało się coś przerażającego.
 Oto nagle, niespodzianie, bez szumu i wstrząśnienia, rozdarła się czarna opona WIELKIEJ CIEMNOŚCI i na świat spadł... piorun!
 Jakiś grom bezgłośny.
 Jakaś śmierć nagła.
 Nagła, a niewypowiedzianie piękna.
 Rozpękł się byt, zawaliło życie.
 A przez zgliszcza wionęła wizya bezkształtna, niewyobrażalna.
 Wizya życia innego, życia, którem żyć nie sposób.
 Życia-śmierci.
 Spadła na świat NICOŚĆ, będąca wszystkiem!