Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/87

ta, palił się on sam w męce nieopisanej miast kadzidła, ku czci Boga.
 Zjaw się! Zjaw!... błagała jego dusza.
 Jawiły się twarze przerozmaite, ale wołał do każdej zjawionej:
 — Nie ty! Nie ty! Nie ty!
 Zdawało się jakby tęsknota jego bezskrzydłą była i odziewała się jeno w szaty szarej barwy, podjęte z pyłu dróg publicznych ziemi.
 — Nie ty! Nie ty!... — wołał. — Zdejmijcie maski o bogowie, albowiem znam was wszystkich i bibliotekę posiadam świętych ksiąg ogromną.
 Przestali mu się tedy zjawiać.
 Owinęły się chmury jak u szczytu jedli o jego duszę i dumał skryty, odpędziwszy kształt wszelaki.
 Dumał w ciszy o promieniu siły bezformej, bezdźwiękiej, o przelewaniu się jej w próżnię od wieków... w próźń straszną, gdzie wyzbywszy się wszystkiego prócz bycia, tkwiła zawieszona, bezojczyźniana... serce ludzkie... on sam.
 Marzyło mu się dalej pochłanianie owej siły, ekstaza sytości wiecznością... niewysławialne obcowanie z Niewysłowionym.
 Zbudził się... ciemno...
 — To nic, myślał — wszak odpędziłem