Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/99

 Uczuł, że idąc ociera się o ludzi, o większe grupy ludzi szepcących.
 — Tyle ludzi... tutaj... w takiej dziurze... i to wśród deszczu?
 Przyśpieszonym krokiem ktoś biegł za nim. Obrócił się.
 Coś dźwięczało, światło latarki podskakiwało.
 Zatrzymał się.
 Człowiek ociekający wodą, zadyszany począł mu się w pas kłaniać.
 — Melduję się posłusznie... Gnom... ślusarz... kontrola osi... proszę też łaski Pana naczelnika... przepraszam... ale potem odjeżdżam szesnastką...
 Wielka torba zwisała mu z ramienia niemal do ziemi, na piersiach miał latarkę, w ręku młotek na długiej rękojeści.
 Zawiadowca wyprostował się z godnością.
 — To wszystko nie prawda... co on tam napisał... to fałsz... klnę się... przysięgam... proszę też łaski wielmożnego pana naczelnika...
 — Daj mi spokój! Co m nie to... pójdzie do dyrekcyi!
 — Na rany boskie... na rany boskie... niechże się Pan naczelnik zmiłuje... To wszystko ten