Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Huragan.djvu/104

 — O, panie mój... — odparła i nagle przysłuchiwać się zaczęła, skradając się do leżącego Druza.
 Spał, blednąc coraz bardziej.
 Naida klasnęła w dłonie.
 Do izby wszedł Arab.
 — Nic przy nim nie znalazłam! — rzekła. — Możesz, sidi, obejrzeć dokładnie raz jeszcze. Szeich Atrasz będzie spał do południa. Gdy się obudzi, karawana nasza wyjdzie już z wąwozu Sur....
 Zaczęli raz jeszcze przeglądać ubranie i obuwie śpiącego Druza.
 — Nic!... — szepnął Arab. — To dobrze, bo biały szeich obawiał się, że stary Husein-Ibn-Ali już przeciągnął na swoją stronę Druzów. Bądź gotowa, Naido, bowiem przed świtem wyruszamy. Za godzinę ludzie nasi zaczną siodłać wielbłądy.
 — Rzekłeś, sidi... — szepnęła tancerka.
 Ledwie kotara opadła za wychodzącym, rzuciła się do leżącego na posłaniu Ibrahima.
 Oddychał spokojnie. Szeroka pierś wznosiła się wysoko i cicho opadała. Na pięknej, odważnej twarzy błąkał się uśmiech radosny. Czarne rzęsy drgały lekko, a usta gorące coś szeptały sennie.
 — Tyś jak orzeł!... Płomień i odwaga biją z twej postaci, luby mój! — szepnęła i pochyliwszy się, zaczęła muskać wargami oczy i usta śpiącego.
 Powstawszy, na skrawku papieru napisała słów kilka i złożyła na piersi Ibrahima.
 Szybko spakowała worek skórzany, zdmuchnęła kaganek i wyszła bez szmeru, słysząc głuche