Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Huragan.djvu/108

 Tegoż dnia długo naradzał się z rodziną.
 Wszyscy Atraszowie przybyli, aby wysłuchać Ibrahima.
 Stawili się z dalekich koczowisk szeichowie Rugreg, Lamar, Bosua i Feb-a-Talat.
 Zapadło postanowienie, że Ibrahim przekradnie się do Damaszku i odnajdzie emira Feisala, aby wyjaśnić jego plany.
 Młody szeich śpieszył się z wyjazdem.
 Zebrano naprędce małą karawanę, naładowano wielbłądy wełną, maskując istotne zamiary pozorami przedsiębiorstwa handlowego.
 Ibrahim, mając za sobą trzech młodych wojowników druzyjskich, wyruszył w drogę, starannie omijając blokhauzy tureckie i niemieckie posterunki wywiadowcze.
 Po pięciu dniach wywijając się jak węgorz, dostał się do Damaszku.
 Ostrożnie wypytując na bazarze i w hałaśliwych „sukach“ o Feisala, dowiedział się, że miasto przygotowane jest do obrony przeciwko połączonym wojskom angielskiego jenerała Allenby i emira.
 Nikt z Arabów nie mógł powiedzieć dokładnie, gdzie się znajduje emir, a nawet z której strony oczekiwany jest napad.
 Dopiero wieczorem, siedząc w kawiarni, Atrasz posłyszał cichą, prawie szeptem prowadzoną rozmowę.
 Opasły człowiek o bardzo ciemnej twarzy mówił do innego:
 — Teraz wiadomo, że uderzą od strony Rhuab. Na pierwszy ogień posyłają jak zwykle