Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Huragan.djvu/113

 Emir podniósł rękę i oczy wzniósł ku niebu.
 — Wielka, niepodległa Arabja... — szepnął Ibrahim.
 — Wyrzekłeś słodkie, upragnione, śmiałe słowa, któremi przemawiają rozum mój i moje serce, mumenie!... — zawołał Feisal.
 Druz znowu się pochylił do strzemienia emira, a gdy podniósł głowę, drgnął i znieruchomiał.
 Obok emira stał „biały szeich Mekki“. Blada, ledwie tknięta opalenizną twarz miała zacięty i szyderczy wyraz, bezbarwne oczy patrzyły przenikliwie.
 Gdy spojrzenia tych dwóch ludzi skrzyżowały się, biały człowiek z uśmiechem dotknął ręką swoich warg i rzucił suchym głosem:
 — Znamy się z tym mumenem, emirze. Istotnie jest szeichem Druzów i synem walecznego Selima Atrasza.
 — Cóż zamierzasz powiedzieć swoim braciom i wojownikom? — spytał Feisal, ostro patrząc na młodzieńca.
 — Słowo moje zaniesie do gór Hauranu goniec wysłany przez ciebie, wielki panie! Ja pozostaję z tobą od dziś i do godziny, którą Allah uczyni ostatnią w mojem życiu!
 Przed chwilą jeszcze, nim młody szeich nie ujrzał zimnego oblicza i bladych oczu tajemniczego człowieka, słowa te brzmiałyby zachwytem i gorącą przysięgą, teraz zostały wypowiedziane bez porywu, spokojnie, niemal sucho.
 Ibrahim potrząsnął głową i dodał:
 — Druzowie wszystkich gniazd przejdą do ciebie, emirze. Ja zaś, jako o łaskę proszę, abyś