Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Huragan.djvu/124

imienia i nigdy nie rozmawiała z mężczyzną. Jakżeż mogła ta dziewica składać ci przysięgę na wierność? Pomyliłeś się, sidi!...
 — Pragnę widzieć Naidę! — rzekł twardym głosem.
 — Twoja wola jest rozkazem dla nas... — odparła natychmiast i klasnęła w dłonie.
 Z głębi domu na werandę wyszła kobieta. Jasno-szary burnus nie mógł ukryć otyłych ciężkich kształtów, przeźroczysty czaraf pozwalał wyraźnie dojrzeć okrągłą twarz o wydętych wargach i małych świdrujących oczach.
 — Przekleństwo! Przekleństwo! — zakrzyknął Ibrahim i nie uczyniwszy przepisowego salamu, pobiegł ku bramie, wyjąc z rozpaczy.
 Usłyszał jak chichotały kobiety i wykrzykiwały złemi głosami:
 — Jesteś poganiaczem wielbłądów, nie szeichem!...
 Ciemny i ponury, jak noc burzliwa, Druz opuścił tego dnia Damaszek.
 W sercu już nie miał ani iskierki nadziei.
 Zgasła, zdawało się, na zawsze.