Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Huragan.djvu/130

 — Więc musimy iść do niewoli anielskiej? spytał, chmurząc czoło, Druz.
 — Musicie nauczyć się od Anglików sztuki zdobywania dobrobytu i umiejętności zwalczania przeszkód! — poprawił go pułkownik.
 — A tymczasem emir Feisal jest trzymany jak więzień?... — rzucił Ibrahim.
 — Nasz bank złotem obsypuje go hojnie! — zaśmiał się Anglik.
 — A co mówi serce jego i jego dusza?
 — Głos ich utonął w brzęku złotych monet, mumenie... — padła szydercza odpowiedź.
 — Zrozumiałem wszystko, sidi — zaczął mówić Ibrahim. — O, zrozumiałem! Już widzę swoją drogę. Musimy zwalczyć najeźdźców, czy to angielskich czy francuskich, bo gdy wy dacie nam dobrobyt, wtedy z otłuszczonych serc Arabów nikt już wykrzesać nie zdoła żądzy wolności.
 — Co zamierzasz czynić? — spytał Higgins, pochylając głowę.
 — Usłyszysz o tem, sidi, niebawem... — szepnął.
 Pułkownik zaczął się cicho śmiać.
 — Widzę, — rzekł — że rozsadzają ciebie siły żywiołowe, nieokiełznane, przyjacielu. Możesz je skierować na rzeczy pożyteczne...
 Pochylił się jeszcze niżej i prawie szeptem ciągnął:
 — Możesz niepokoić Francuzów powstaniami w Dżebel Druz... Gdy się to powtórzy kilka razy, a inne szczepy podtrzymają was, zaproponujemy Francji, aby zrzekła się mandatu nad niepokorną, zbyt drogo ją kosztującą Syrją. Francja nie po-