Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Huragan.djvu/141

 — All right! — syknął drab i duszkiem dopił swój kubek. — Hallo, boy, jeszcze jedną szklankę tego wstrętnego octu, zmieszanego z atramentem!
 To mówiąc, wyciągnął kubek do przebiegającego sługi.
 — A może gentleman woli palestyńskie? — spytał Lewantyńczyk, przystając na chwilę.
 — Może i tak, ale nie chcę... Nie znoszę Palestyny, my boy!...
 Lewantyńczyk pobiegł ku ladzie, niosąc nad głową tacę z dzwoniącemi kubkami i szklankami.
 Arab bacznie przyjrzał się marynarzowi i spytał cicho:
 — Pan nie lubi Palestyny?
 — Nie lubię Palestyny, Syrji, Indji, Jawy... — mruknął — Nie lubię tych krajów, bo wogóle nie lubię patrzeć w oczy tym, których od czasu do czasu obdarza się niepotrzebnemi oddawna zbywającemi, mocno już zniszczonemi rzeczami... Wstyd ogarnia i gryzie... Damm!
 — Nie rozumiem... — przyznał się Arab.
 Wcale tego od kalifa nie żądam! — zaśmiał się marynarz i splunął
 Rozmowa się urwała. Milczeli obaj i nie patrzyli na siebie.
 Jednak, gdy Lewantyńczyk postawił na stole dużą szklankę wina, barczysty tatuowany drab zaśmiał się i rzekł:
 — Głupie bydło!
 — O kim pan mówi? — spytał Arab.
 — O sobie, o tobie, o tej zgrai całej — Beasts!
 Umilknął i nabijał fajkę.