Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Huragan.djvu/154

 Za nim stał chudy Arab i obojętnie przyglądał mu się, czyniąc znak salamu.
 — Jestem... — odparł góral, rozumiejąc, że niegodne jest wojownika ukrywać sławne imię swoje.
 — Posłany jestem do ciebie od Naidy... tancerki... — szepnął Arab.
 Ibrahim gwałtownie podniósł głowę i oczy mu błysnęły.
 Nic nie odrzekł.
 Zaczaił się i skupił w oczekiwaniu niecierpliwem.
 — Naida posłała mnie do ciebie, sidi... Chodźmy!... — rzekł nieznajomy.
 Druz nie odzywał się.
 — Pani moja kazała mi powiedzieć tobie, że słowa jej są zewem miłości i tęsknoty, sidi...
 Usłużne wspomnienie ożywiło nagle przeszłość. Krew gorącą falą buchnęła do głowy, serce tętniło głośno, w oczach migotały błyskawice.
 Zapomniał o wszystkiem. Chwytając Araba za ramię, krzyknął:
 — Na Allaha! Prowadź!...
 Biegli prawie, mijając meczet Dżamia-el-Kebir i kierując się ku przedmieściu Nahr-el-Kell.
 Szli długo.
 Wreszcie Arab zatrzymał się i szepnął:
 — Jesteśmy u celu! Ten dom w ogrodzie... Wchodź śmiało... Niech Allah da ci szczęście i radość tej nocy, sidi...
 Przewodnik zniknął w ciemności źle oświetlonej ulicy.