Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Mocni ludzie.djvu/106

 Lis opowiedział Romanowi o swoim życiu i zakończył tymi słowy:
 — A teraz, przyjacielu, mam zamiar założyć tu nowe osiedle!
 Zbieg uśmiechnął się i odparł wesołym głosem:
 — To widzę, że w porę przyszedłem do was, panie! Jestem drwalem, cieślą, w domu trudniłem się u swego pana tym rzemiosłem. Umiem też piece stawiać, ponieważ nauczono mnie tego w więzieniu... ba! przesiedziałem już w nim dziesięć lat... dziesięć lat!
 — No, więzienie pozostało już poza wami! — zawołał Lis. — Od jutra obaj staniemy do pracy.
 Tak też i uczynili. Po tygodniu mieli już gotowy budulec, a więc belki, deski, a nawet „płaszki“ — krótkie łupanki z pni, zastępujące gonty.
 Gdy w oznaczony dzień przybył Wotkuł, a z nim Ganga i piętnastu Samojedów, — na polance, wsparty na kamiennym fundamencie, wznosił się zrąb, do połowy już wykończony.
 Lis witał przyjaciół, którzy ze zdumieniem oglądali nowego przybysza i wypytywali go, skąd przyszedł do tajgi na Czin-War. Ten mrużył oczy i odpowiadał:
 — Spadłem wprost z nieba, bo mi się noga podwinęła zawadziwszy o obłoki!
 Lis odprowadził Wotkuła na stronę i z drżeniem w głosie zapytał:
 — Co powiesz mi o żonie?...
 Samojed spuścił oczy, a usta mu drgnęły.
 — Opowiem o wszystkim, gdy Garas nadąży za nami... — odpowiedział cicho jeszcze niżej opuszczając głowę.
 Lis zbladł.
 Niepokój, który przez cały ten czas tłumił w sobie, wybuchnął ze straszliwą siłą.
 Zesłaniec skoczył ku Wotkułowi, porwał go za ramię