Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Mocni ludzie.djvu/28

łem ci powiedzieć od dawna, że twój druh — mój druh, twój wróg — wróg Wotkuła...
 — Dziękujemy wam! — powtórzył Lis wyciągając dłoń do tuziemca.
 Ten wstał i pochylając mu się do ucha szepnął:
 — Pyraga otrzymał nakaz baczyć, abyś nie uciekł... Surowy nakaz!... Pyraga jednak powiedział mi, że jeżeli zechcesz uciekać, to powiedz mi o tym, a ja was przez tajgę przeprowadzę i ukryję... Pyraga nie wyda... Stary powie, że o niczym nie wiedział... Pamiętaj o tym!
 Lis drgnął.
 Uciec z tej surowej krainy, powrócić do ojczyzny, zawieźć umiłowaną żonę do domu rodzicielskiego, posłyszeć mowę ojczystą, odetchnąć powietrzem polskim!
 Opamiętał się jednak i westchhął:
 — Dziękuję wam, Wotkule, dziękuję za dobre chęci! — wyszeptał. — Nie skorzystam jednak z waszej dobroci i przyjaznej pomocy. Moja ojczyzna daleko stąd, nie potrafilibyśmy przekraść się do niej!... Nie, byłoby to szaleństwem!
 Samojed usiadł podwinąwszy nogi pod siebie i mruknął:
 — Com miał rzec, tom rzekł! Moje słowo — krzemień, a ty z krzemienia wykrzesz iskry!...
 Słowa te uderzyły Polaka.
 Po raz pierwszy baczniej przyjrzał się Wotkułowi.
 Wysoki, barczysty i zwinny, miał ostre spojrzenie północnego łowcy, śmiałą, rozumną twarz i mocno zaciśnięte wargi, oznakę niezłomnej woli.
 Lisowi błysnęła nagła myśl. Uśmiechnął się i rzekł:
 — Dobrze! Od dziś zacznę krzesać iskry z tego krzemienia, Wotkule!
 Samojed podniósł głowę i oczami wpił się w twarz Polaka.
 — Słuchaj! — zaczął zesłaniec. — Straciliście wolność nie tyle dlatego, że was zwalczono, ile przez to, że pozostajecie