Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Mocni ludzie.djvu/30

różnych słów, które wydawały mu się tym piękniejsze i ważniejsze, im były bardziej długie i niezrozumiałe. Zdolny, pojętny i posiadający zdumiewającą pamięć Samojed robił szybkie postępy. Zajmowało go wszystko, toteż prowadził z Lisami nieskończone rozmowy i uczył się zawzięcie.
 Pewnego razu zapytał:
 — Kto jest lepszy, samojedzki Numa — „Wielki Duch“, czy wasz Bóg?
 — Znasz naszego Boga? — zadał pytanie Lis.
 — Nie!
 — A Wielkiego Ducha znasz?
 — Modłę się do Numy od dzieciństwa, a on pomaga mi i broni, gdy jestem samotny w tajdze lub na warcie rzecznym! — odparł z westchnieniem.
 — Tedy módl się do niego i nadal!! Z pewnością każe on wam nie zabijać, nie kraść, nie mówić nieprawdy, kochać wszystkich, jak braci...
 — Kochać wszystkich, a więc i „urusów“? — przerwał mu Wotkuł ze zdziwieniem patrząc na Polaka.
 Lis zamierzał odpowiedzieć mu, lecz po chwili namysłu machnął ręką i nic nie odrzekł.
 Przecież wiedział dobrze, że i on sam „urusów“ kochać nie potrafi.
 — Módl się do swego Wielkiego Ducha, Wotkule! — powtórzył.
 — Wkrótce już nasze spotkania muszą ustać... — rzekł cichym, smutnym głosem Samojed. — Zaraz po świętach narodzenia waszego Boga Samojedzi wyruszą do tajgi na łowy... Musimy zdobyć dużo skór, aby starczyło na podatki „urusom“ i aby głodu i nędzy nie było po czumach! Ciężkie czasy nadchodzą...
 Lis zamyślił się i rzekł:
 — Tę zimę muszę spędzić w domu. Nie mogę przecież