Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Mocni ludzie.djvu/63

 To mówiąc Lis podał pergamin baronowi, a ten zmrużywszy oczy odczytał na głos:
 — Zrobić odpis dla mnie i przesłać niezwłocznie.
 Starszy Radca Gubernialny Włodzimierz Safianow.
 Rewizor zacisnął wargi i wyszeptał:
 — Zbrodnia! Hańba!!
 Zapanowało milczenie i trwało długo. Toll namyślał się, co ma czynić dalej; tłum wpatrywał się w niego uporczywie i czekał mocnego, stanowczego słowa. Po chwili rewizor jął pisać coś w swym notatniku pytając o nazwiska urzędników, a potem rzekł:
 — Panowie natychmiast odjadą do Tomska i zameldują się u prokuratora, jako oddani przeze mnie pod sąd. Proszę iść! Żadnych wyjaśnień nie przyjmuję... Złożą panowie swe zeznania przed sądem, na którym będę obecny!
 Zbliżywszy się do Lisa, zapytał:
 — Co mógłbym uczynić dla pana? Wyświadczył pan rządowi niebywałą przysługę!...
 — Panie baronie — odparł smutnym głosem zesłaniec — uczyniłem to w imię sprawiedliwości i sympatii dla tych bezbronnych ludzi, którzy mnie przyjęli przyjaźnie i z zaufaniem. Zaryzykowałem, gotów jestem cierpieć za to! Wiem jednak, że mściwość władz mogłaby mnie rozłączyć z żoną, a to, z pewnością, zabiłoby nas! Proszę więc obronić mnie przed zemstą pana Safianowa i jego pomocników. Przykro mi jest o to prosić pana, lecz robię to przez wzgląd na kobietę, która tyle wycierpiała!
 — Pan może być pewny, że włos wam z głowy nie spadnie! — zawołał rewizor. — Rola Safianowa skończona na zawsze, a inni też tu nie pozostaną. Rozpędzę wszystkich na cztery wiatry!
 Baron Toll zaperzył się i tupnął nogą.
 — Doktorze — rzekł, zwracając się do Grubera, — musimy razem z panem odwiedzić domy tych skrzywdzonych,