Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Mocni ludzie.djvu/73

 Pewnego dnia w sieci Lisa uwikłała się jakaś bardzo duża ryba.
 Widać było, jak kotłowała się i pieniła woda, którą smagała potężnym ogonem szamocąca się w niewodzie zdobycz. Snadź posiadała ogromną siłę, gdyż zaczęła holować za sobą oba czółna, ciągnąc je na najgłębsze miejsce łożyska rzeki.
 — Zrzuć sznury z kamieniami, aby hamowały ruch łodzi! — krzyknął do Lisa młody Samojed. — Inaczej ryba wywlecze łodzie na wart i przewróci nas albo przerwie sieć!
 Lis opuścił za burtę uwiązane do liny kamienie; wlokły się po dnie, zawadzały o lezące na nim pnie drzew i znacznie zwolniły bieg łodzi.
 Kilka razy jeszcze ryba usiłowała powtórzyć manewr, lecz zmęczona w końcu pozostała bez ruchu.
 Młody Rodionow zaczął szybko się rozbierać.
 — Dlaczego to robisz? — spytał Lis.
 — Wskoczę do wody i spróbuję ostrożnie podciągnąć matnię niewodu na mieliznę — odparł chłopak.
 — Dobrze! — zgodził się Ganga. — Wtedy uspokoimy naszego jeńca.
 Sieńka dał nura i długo nie pokazywał się na powierzchni.
 Gdy wypłynął, otrząsając z głowy wodę, glinę i wodorosty, zawołał:
 — Takiego jesiotra dawno nie schwytano na Obi! Wieloryb to — nie jesiotr! Zaplątał się skrzelami w okach niewodu i cały omotał się jego zwojami. Podciągnąłem matnię do łachy. Musimy wejść do wody i wydobyć sieć; chociaż inne ryby uciekną nam, ale za to będziemy mieli jesiotra.
 Tu urwał, bo woda pod łodzią zakotłowała się znowu i plusnęła falą. Ogromna ryba potężnym wysiłkiem szarpnęła się i z rozmachem wpadła wraz z siecią na łachę, okrytą niegłęboką wodą.
 Łowcy z podziwem przyglądali się ciężkiemu potworne-