Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Mocni ludzie.djvu/82

znę torfową, gdzie wypoczywały i żerowały znajdując obfite pożywienie.
 Pan Władysław wprawiał się w strzelaniu z karabina.
 W korpusie kadetów należał do szeregu najlepszych strzelców, więc i tu wkrótce doszedł do znacznej wprawy; chybiał rzadko i przynosił do domu obfitą zdobycz.
 Pewnego razu, gdy zaczajony w krzakach siedział na wysepce, spostrzegł czółno, które, borykając się z prądem Obi, płynęło w jego stronę. Jakiś niepokój zakradł się do serca zesłańca i złe przeczucie jęło gnębić go i przejmować trwogą.
 — Na Boga, — pomyślał — czy aby coś złego nie przydarzyło się Juliannie?!
 Wybiegł na brzeg i jął wymachiwać w stronę czółna.
 Człowiek, siedzący w nim, podniósł rękę nad głową.
 — Do cie-bie... do cie-bie!... — dobiegł Lisa zgłuszony podmuchem wiatru głos.
 Czółno dobiło do brzegu i na ziemię wyskoczył młody Rodionow.
 — Co się stało? — z trwogą zapytał Polak.
 — Źle, oj, źle!... — wyjąkał chłopiec. — Przyjechało dwu policjantów, o ciebie pytają...
 — Czegóż oni chcą ode mnie? — zdumiał się Lis.
 — Nie wiem! Kazali wójtowi odnaleźć ciebie i stawić w urzędzie gminnym... Słyszałem twoje strzały, więc popłynąłem, aby uprzedzić — mówił chłopiec. — Może lepiej będzie, jeżeli nie pójdziesz wcale... i ukryjesz się?... Nasi nie wydadzą ciebie...
 — Co też to za gadanie! — oburzył się zesłaniec. — Po co mam się kryć? Czy mam coś złego na sumieniu? Nie boję się nikogo. Powracajmy do miasta!
 Wskoczyli do czółen i popłynęli.
 Przed chatą starego Pyragi stał tłum. Na widok powracającego Lisa rozstąpił się w ponurym milczeniu. Lis ruszył naprzód ku siedzącym na ganku policjantom.