Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Mocni ludzie.djvu/87

jąc się z boku na bok. Wreszcie uriadnik Leszczenko rzekł do powożącego policjanta:
 — Stój, Iwanie, bo, zdaje się, że to tu.
 Rozejrzał się wokoło bacznie, sprawdził coś w notatniku i kiwnął głową.
 — No, tak! — zamruczał. — Jesteśmy wreszcie na miejscu!
 Zwracając się do zesłańca, dodał:
 — Macie wasz nowy przydział! Ha! Gorszego chyba nie mogli w Tomsku znaleźć! Szczera tajga, trzęsawiska, pustynia... Tfu! Że też ludzi spokojnych i uczonych na takie nędzne życie skazują!...
 Splunął i zaklął.
 Rozpalili ognisko i jęli gotować strawę.
 — Przenocujemy tu z wami, a jutro odjedziemy — mruknął Leszczenko. — Może pomóc wam w stawianiu szałasu?
 — Dziękuję! — odparł Lis. — Przydałby się on w nocy i mnie i wam. Komarów i bąków — wielka tu moc!
 Szybko narąbali cienkich drągów, ustawili stożkowaty szkielet zwykłego „czumu“ tubylczego i opletli go gałęziami. Lis okrył ziemię kawałkami kory brzozowej i liśćmi paproci, a na to wszystko zarzucił kawał wojłoku, którym okryte były jego rzeczy.
 — Jako tako przetrwacie, aż zbudujecie lepszy czum; chociaż myślę, że nie poradzicie... — zauważył Leszczenko.
 — Hej tam, dlaczego? — spytał Lis, potrząsając głową.
 — Bo nie macie „niug“! — odpowiedział uriadnik.
 Lis wiedział, że „niugami“, czyli szerokimi kocami zszytymi z kilku skór, Samojedzi okrywają drewniane szkielety swoich szałasów, więc uśmiechnął się i odrzekł:
 — Nie wątpię, że w takim odludziu wytropię nie jednego łosia i jelenia. He! Strzelam zaś celnie, więc bedę miał „niugi“.
 Jakaś nagła nadzieja wstąpiła w niego, więc wyzywająco popatrzył na policjantów i zawołał: