Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Pod polską banderą.djvu/152

 — Idźże teraz, wasze, bo słyszę, że ktoś kołatką gruchocze — powiedział pan Haraburda, nadsłuchując.
 Kubala wybiegł i po chwili powrócił, trzymając pismo w ręku.
 — Goniec od pana starosty puckiego przywiózł — rzekł, podchodząc do rycerza.
 Pan Haraburda odpieczętował list i uważnie go odczytał, później jeszcze raz, i — oczy mu się rozpromieniły, twarz się rozradowała.
 — Chwała Bogu! — zawołał. — Proś, asan, panią, aby wnet tu przyszła.
 Chłopak wybiegł, lecz pan Władysław, nie czekając, drzwi szeroko roztworzył i krzyknął:
 — Wandko, bywaj migiem!
 Gdy pani Haraburdzina weszła do izby męża, ten z radością w głosie zawołał:
 — Pismo od pana Weyhera nadeszło! Posyłają mnie aż pod Szczecin. Mam brygantynę szwedzką zatopić i zamętu przy brandenburskim brzegu narobić, żeby huczno było!
 — Wojna!... — westchnęła pani Wanda i z przestrachem patrzyła na męża.
 — Toż ci ona nie ustawała! — pocieszał ją rycerz. — Tylko zima impedimenta czyniła, a teraz sam czas na wojnę!
 — Boże litościwy, miej nad nami zmiłowanie! — szepnęła pani Haraburdzina i oczy na krucyfiks podniosła.
 Tejże nocy rycerz, zabrawszy ze sobą Kubalę, odpłynął, a tak cicho sprawiała się czeladź „Zjawy Morskiej“, że nawet puszkarze w szańczyku przy latarni nie słyszeli, jak brygantyna odpłynęła. Rano, gdy