Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Pod polską banderą.djvu/190

 — Bywaj! Bywaj! Bywaj!
 Przeżegnał się rycerz i, nie namyślając się, poszedł do szypra, mówiąc do niego:
 — Wracamy! Biegnij do Gdańska, a chyżo, na miły Bóg, chyżo!
 — Czuj duch! — pomyślał Muża. — Coś się dziać ma!
 Zawinął się Kaszub szybko, wyrejdował kotwie, wymknął się za wystające z wody kamienie, wyprowadził brygantynę na ruchawę i pobiegł, ryjąc wart.
 W cztery dni dobiegła „Zjawa Morska“ do Gdańska i przy latarni stanęła tak spokojnie, jakgdyby tej stójki nie opuszczała.
 Pan Haraburda, do łodzi wskoczywszy, nikomu się nie opowiadając, popłynął do miasta i gnał do domu takim pędem, że przerażony Kubala ledwie za nim nadążał.
 Dobiegli nareszcie i rycerz kołatką w drzwi rzeźbione uderzył.
 Długo nie otwierano, aż powtórnie dobijać się musiał.
 Wystraszony pachołek zgrzytnął zasuwą, klucz w zamku przekręcił i uchylił drzwi.
 — Czy pani aby w dobrem zdrowiu? — trwożnym głosem zapytał pan Haraburda.
 — Cichajcie, panie, cichajcie, — szeptem odpowiedział chłopak — pani nasa bez pamięci lezy, snać ducha rychło odda... Oj, rety!
 Rycerz schwycił się oburącz za głowę i, zatoczywszy się, jak szalony wbiegł do świetlicy.
 Imć pan Kubala pozostał w sieni. Usiadł na ławie, bo zdyszany był, nadążając za komendantem, i skinął ręką na pachołka.