Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Pod polską banderą.djvu/22

 — Przystaję na żądanie waszmościów, — wyjąkał młodzik, — chociaż gwałt mi się tu dzieje...
 — Właź pod ławę i powtarzaj za mną, a diligenter głośno, aby wszyscy słyszeli! — rzekł Haraburda, podnosząc się.
 Młodzik w jednej chwili znikł pod stołem i z pod ławy powtarzał słowo po słowie:
 — Habeo dicere, iż szlachetnie urodzeni panowie Haraburda, Mzura i Dubissa-Kraczak nigdy nie służyli samozwańcom i Mniszchównie, będąc towarzyszami pancernych chorągwi hetmańskich i wiernymi obrońcami Rzeczypospolitej...
 — Teraz potwierdź to swojem nazwiskiem, asan, i wyłaź! — rzucił Haraburda, siadając.
 — Ad perpetuam rei memoriam juro ego — Stanisław Sieniawski.
 Haraburda nagle drgnął i, nie patrząc na gramolącego się z pod ławy młodzieńca, rzekł do przyjaciół:
 — Nic tu po nas, — chodźmy!
 Zawrócił się i szybkim krokiem wyszedł z izby.
 Gdy trzej przyjaciele opuścili winiarnię, na nowo wszczęto tam hałasy i przerwaną zabawę.
 — Panie Fugger! — wołała szlachta, a gdy poważny patrycjusz, znamienity, rodowity kupiec zjawił się wśród gości, rozległy się skargi i narzekania:
 — Biją twoich gości, panie Fugger!...
 — A czyż moi goście nie mają szabel? — pytał kupiec, mrużąc oczy i zapinając na mosiężne weneckie guzy kaftan z cienkiej granatowej karazji.
 — Jakieś rarogi wdzierają się do winiarni! — krzyknął siedzący w kącie otyły gość z przewiązanem czarną płachtą okiem.