Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Pod polską banderą.djvu/227

 — Poddać się! Poddać się! — wołali po hiszpańsku dzikiemi, gardłowemi głosami.
 Jakiś wysoki, włochaty w rozchełstanej, brudnej koszuli korsarz, przyłożył panu Haraburdzie nóż do piersi i ręką do gardła mu sięgnął.
 Dawny zabijaka obudził się nagle w rycerzu. W okamgnieniu porwał napastnika za rękę, trzymającą handżar, i wykręcił ją; gdy nóż wypadł na dek, ucapił pan Haraburda włochatego korsarza, podniósł nad głową i, młyńcem zakręciwszy, zamierzał cisnąć go za burtę. W tej chwili usłyszał spokojny, doniosły głos imć Kubali:
 — Nec Hercules contra plures...
 — Ha! — pomyślał rycerz. — Racja! Nic nie wskóram, a pokpić sprawę mogę...
 Ostrożnie więc opuścił półprzytomnego od młyńca draba na pokład i, uśmiechając się, poklepał go po ramieniu.
 Hałastra, z podziwem patrząca na osiłka, wrzasnęła radośnie i nagle ryknęła śmiechem, widząc towarzysza, który, słaniając się jeszcze, oglądał się dokoła błędnemi oczami.
 Korsarze związali nieliczną załogę „Baltiki“ i stanęli przy sterze i żaglach.
 Z jednej galeasy rozległa się komenda. Poruszyły się wiosła i, uwiązany do ruf korsarskich okrętów statek gdański popłynął za niemi, powoli sunąc ku wybrzeżom Afryki.
 Przed wieczorem zerwała się silna bryza i „Baltika“, kierowana przez maurskich żeglarzy, chyżo biegła na południe.
 Pan Haraburda, pozostawiony na wolności, usiłował nawiązać rozmowę z czarnymi korsarzami, lecz ci