Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Pod polską banderą.djvu/231

Ottoboni, wielki miłośnik swego ojczystego poety Dantego.
 — E-e, mój jegomościu! — odparł młodzieniec. — Przez tyle już przeszliśmy pięknych bram, więc skoro entrate, dlaczegóż nie moglibyśmy... drapate? Miejmy w Bogu nadzieję!
 — Nie, teraz to „kaput“ z nami! — westchnął szyper Holz.
 — Kraczesz, jak wrona na sowę! — mruknął Kubala. — Nadzieja w Bogu, w torbie chleb...
 Tak rozmawiając, doszli do nowej bramy, która już osypywać się zaczęła.
 Za bramą widniał duży, biały budynek z okrągłą kopułą i długą murowaną szopą, przylegającą do muru.
 Maurowie wprowadzili jeńców do obszernej izby, głęboko w ziemi zapadłej, i, zdjąwszy powrozy ze związanych, wyszli, zamknąwszy za sobą mocne drzwi. Przez mroczną izbę biegł w kamiennem korycie strumyk, więc jeńcy z radością gasili pragnienie i obmywali zbiedzone głowy i potarte sznurami ramiona.
 Przyniesiono strawę. Był to „kuskus“ — kasza jęczmienna, polana palącym sosem czerwonym i okraszona kawałkami mięsa baraniego.
 Pierwszy spróbował posiłku imć Kubala i, głośno mlasnąwszy wargami, zawołał:
 — Jak jest z czego, to i dureń kaszy nawarzy! Wcale przednie, a ogniste! Uf!
 Po nim próbował jadła pan Haraburda i rzekł:
 — Dobra! Jakbym jadł naszą sałamachę, do której jakiś trefniś saporu dla figla dolał.
 — E-e, widzi mi się, że tu dobrzy ludzie żyją! —