Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Pod polską banderą.djvu/235

 — Jesteśmy wojennymi ludźmi. Znamy się na konnicy i piechocie, na armatach i wszelakiej broni, umiemy budować fortalicje i podkopy wybuchające prowadzić, proch robić... — wyliczał pan Haraburda.
 — Dość! — rozkazał emir. — Czy znasz kogoś w Holandji?
 — Znam Jana Koena, komendanta — odpowiedział rycerz.
 — Największy to żeglarz na świecle! — zakrzyknął korsarz. — Dawno-żeś go widział? Czy zdrów jest Koen?
 — Przed trzema niedzielami trącałem się z nim kielichem w Brugji, przed wypłynięciem z moją targową galjoną z pszenicą... Zdrów był, jak dąb!
 El-Ajaczi zamyślił się.
 — Tych ludzi z Lechistanu trzymać na wolności! — rzekł nareszcie. — Gdzie umieszczono ich?
 — W zauji Nekkas, władco! — odpowiedział konwojujący jeńców korsarz.
 — Dobrze! — skinął ręką emir. — A suto karmić, bo muszą dobrze pracować!
 Jeńców odprowadzono zpowrotem do izby, z biegnącym w kamiennem korycie strumykiem.
 Nazajutrz pana Haraburdę stawiono przed emirem.
 El-Ajaczi wyprowadził rycerza na szczyt pałacu i rzekł:
 — Widzisz na dole całe Sale, tu — rzeka Bu-Regreg, a tam — na przeciwległym brzegu miasto Ribat-el-Fath, należące do sułtanów z dynastji zniewieściałych Saadien. Chcę, abyś oba te miasta w fortecę groźną, niezdobytą zamienił!