Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Pod polską banderą.djvu/293

 Fregata lub brygantyna — 3-masztowy okręt żaglowy.
 Gafla — ukośna reja.
 Galarda lub kasztel przedni — wzniesiona nad dziobem część okrętu.
 Galera — żaglowy, zbrojny statek.
 Galjona — żaglowy okręt.
 Grzępa — mała wysepka.
 Helmąt — rękojeść steru.
 Hysować — podnosić żagle. Stąd komenda: Hys! = Żagle do góry!
 Jata — podwyższenie na deku, gdzie się znajduje kapitan i waruga.
 Jolka — mała łódź.
 Kidzina — wodorosty.
 Klamburta — najwyższa od wody część burty.
 Kluza — otwór, przez który przechodzi łańcuch kotwicy.
 Koga — nazwa starożytna okrętu.
 Komendor — podoficer w załodze (przy działach naprz.).
 Kosa — koniec bandery.
 Kotwica lub kotew, albo kot.
 Kraj — ląd.
 Kurzyć się — okrywać się pianą bałwanów.
 Legło — łóżko marynarzy na okręcie.
 Lesica — sznurowa drabinka.
 Lufować — prowadzić okręt.
 Łęcina, czyli reja lub obaja — poprzeczny drąg na masztach dla umocowania żagli.
 Mars — pomost na maszcie, gdzie stoją okrętnicy, kierujący żaglami.
 Maszty, zaczynając od dziobu: bukszpryt, fok, grot, bezan.
 Mergać się lub posiewać się — pokrywać się drobnemi falami.
 Norda lub siewierz — wiatr od północy.
 Pinka — okręt żaglowy.
 Plichta — pomost na dziobie okrętu.
 Pławba — żegluga.
 Pojazda — wiosło.
 Porwa — komenda: „Do roboty!“.
 Posmyczny wiatr — wiatr sprzyjający ruchowi.
 Rafa — podwodny kamień.
 Rais — arabska nazwa dowódcy okrętu.
 Reja patrz łęcina.
 Rejdować kotwicę — opuszczać; wyrejdować — wyciągać.
 Reląg — wierzch parapetu, obiegającego dokoła dek.
 Retman — przewodnik portowy.
 Rewa — mielizna piaskowa.
 Rolinga — bieg dużych fal.
 Ruchawa — bieg dużych fal.
 Rudel inaczej ster.
 Rufa — tylna część okrętu.