Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Pod polską banderą.djvu/298

 Sepet, sepecik — kufer.
 Serpentyna — szabla.
 Skałki — krzemienie do pistoletów i strzelb.
 Skórznie — proste buty z cholewami.
 Skrzat — duch straszący.
 Smukawica — strój niewieści.
 Sółtana — strój niewieści.
 Stągiew — kadź na wodę.
 Suplika — uniżona prośba.
 Szaraczek — szlachcic zagrodowy.
 Szczekocka burka — słynne w XVII w. płaszcze.
 Szewcki gnyp — kozik.
 Szkuta — rzeczny statek na zboże, inaczej: koza, dubasa, później berlinka.
 Szlemię — poprzeczna belka szubienicy.
 Szłap — duży krok koński.
 Śmigownica — armata, nabijana z tyłu.
 Świetlica — Sala, inaczej alwerz.
 Wierzeje — podwoje bramy, drzwi.
 Więcierz — sieć na ryby.
 Wiersza — sieć na ryby.
 Wolant — suknia niewieścia.
 Wrzeciądz — wewnętrzna zapora drzwi.
 Wykusz — framuga okna.
 Zamtuz — lokal, uczęszczany przez pijanych, hulaszczych ludzi.
 Zankiel — agrafa, klamra.
 Zezula — kukułka.
 Żminda — sknera.