Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Trębacz cesarski.djvu/10

 Na czele kompanji szedł stary, powszechnie lubiany kapitan, weteran dwóch wojen.
 Opuszczając przed carem szablę, oficer zawadził rękawem o pas, a urwany guzik potoczył się po posadzce.
 Cesarz nagle tupnął, podbiegł do szeregu i krzyknął ze wściekłością:
 — Kompanja, stój!
 Podszedłszy do kapitana, spytał go:
 — Nazwisko twoje?
 — Kapitan Głotow, wasza cesarska mość — odparł zmieszanym głosem wylękły oficer.
 — Nie kapitan, ośle jeden, lecz szeregowiec! — wrzasnął Mikołaj, podnosząc pięść. — Nie możesz być oficerem, jeżeli gubisz guziki na rewji, bałwanie! Kompanja, naprzód, marsz!
 W powietrzu zawisła burza. Od najmniejszego kadeta do generała — wszyscy zrozumieli, że straszliwy car był w złem usposobieniu. Dyrektor korpusu zbladł i spochmurniał.
 Cesarz potoczył dokoła szyderczym wzrokiem i spostrzegł trębacza.
 — No, zuchu, zagraj pobudkę do pogotowia bojowego!
 Dźwięki krótkie, urwane, rozbiegające się niby myszy spłoszone, pomknęły na wszystkie strony.
 Kolebać się zaczęły płomyki świec w żyrandolach, brzękły żałośnie mętne, stare szyby okien.
 — Zuch! — rzekł cesarz i znowu się uśmiechnął.