Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Trębacz cesarski.djvu/140

 Uczciwy, myślący więcej o innych, niż o sobie, Lis, pozostając w samotności, rozumował tak:
 — Jeżeli zwiążemy się słowem, co z tego wyniknie? Wojna będzie okrutna i ciężka. Nie wiem, czy wyjdę z niej cało, a wtedy pocóż mam pozbawiać wolności Juljannę? Przecież, złożywszy przysięgę, pozostanie mi wierną na całe życie i nigdy już nie zazna szczęścia żony i matki. Jak Bóg da, tak niech będzie! Powiem jej o miłości swojej po wojnie, oby Bóg dał, zwycięskiej!
 Pewnego razu panienka znalazła go w bibljotece i usiadła obok, uporczywie mu się przypatrując.
 Zdumiony młodzieniec zapytał:
 — Czy pani się gniewa na mnie?
 — Ktoby się mógł gniewać na pana Władeczka! — zawołała i, westchnąwszy, szepnęła:
 — Niech mi pan powie, ale tak, jak na spowiedzi, czy pan istotnie wierzy w zwycięstwo nasze?
 Opuścił oczy i odparł wymijająco:
 — Żołnierz myśli tylko o zwycięstwie...
 — Panie Władeczku, nie obracaj pan lisa ogonem, chociaż sam jesteś Lisem! — rzekła z wyrzutem. — Proszę o prawdę! Czy wierzysz, że możemy się przed taką potęgą, jak Rosja, obronić? Czy nie zmiecie ona nas za jednym zamachem?
 Lis potrząsnął głową i rzekł poważnie:
 — Wierzę, że każdą potęgę można zwalczyć, jeżeli przeciwnik jej ma gorętszy i ofiarniejszy duch. Moskwa nas za jednym zamachem nie zgniecie!...