Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Trębacz cesarski.djvu/184

 Po chwili szedł spokojnie, prowadząc za sobą konie z jeńcami.
 Odnalazł swoich ułanów i, cicho gwarząc, wraz z nimi powracał do swoich.
 W drodze spotkali znaczny oddział polskich strzelców konnych.
 Zatrzymano podjazd Lisa i wypytywano.
 Jakiś generał, wysłuchawszy raportu, schwycił Lisa za rękę i, wstrząsając ją, mówił radośnie:
 — Niezmiernąś nam usługę wyrządził, poruczniku!
 Był to generalny kwatermistrz, Ignacy Prądzyński, który razem z pułk. Rybińskim skradał się tej nocy pod obóz nieprzyjacielski, aby osobiście szczegółowo zbadać sytuację i siły, pozostające na tym odcinku.
 — Zbliżmy się do frontu! — rozkazał Prądzyński i ruszył naprzód.
 Lis, natarłszy śniegiem skrwawioną twarz i kark pułkownika Baratowa, prędko do przytomności jeńca swego doprowadził, a ten pod lufą pistoletu opowiadał, ile i jakie siły stoją tam, gdzie ognie biwaków rzucały czerwone błyski, widzialne, jak na dłoni.
 Wszyscy razem wrócili do sztabu. Prądzyński kazał sporządzić raport z opisem czynu porucznika Lisa, oficera 2-go pułku ułanów z brygady generała Dwernickiego.
 — Nie minie cię krzyż Virtuti Militari! — obiecywał pułk. Rybiński, lecz Lis hardo potrząsnął głową i odparł: