Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Trębacz cesarski.djvu/212

 — Odłamek granatu w udzie, które jest mocno poszarpane... Żelazo wyjął wam lekarz na czołówce... Straciliście dużo krwi... myślałem, że tak i zamrzecie, bo dziesięć dni już minęło — mówił brodaty człowiek, łagodnie patrząc na rannego.
 — Dawno tu już jestem? — pytał dalej Lis.
 — W Brześciu trzeci dzień... Przywieźli was tu razem z innymi, których do Rosji odstawiają z etapu na etap — odpowiedział Moskal. — Ja też z tym samym taborem przyjechałem, bo trzech nas felczerów konwojuje chorych i rannych...
 Lis przymknął oczy. Miał już dość rozmowy na razie. Musiał znowu skupić myśl, wysnuć jakieś wnioski, coś postanowić.
 Największą troską jego w tej chwili była noga, ta gruba, omotana, nieruchoma kłoda, której nie mógł udźwignąć.
 Gdy felczer odszedł Lis podniósł głowę i przyjrzał się jej uważnie.
 Zrozumiał, że miał nogę przywiązaną ręcznikiem do krawędzi łóżka.
 Ukradkiem, długo się wysilał, zanim podciągnął się na rękach i usiadł.
 Zamroczyło go natychmiast, lecz po chwili już jął drżącemi palcami szarpać węzły ręcznika.
 Znowu się obsunął na poduszkę i począł próbować podnieść nogę.
 Bolała go bardzo. Przekonał się jednak, że nie była bezwładna. To go pocieszyło i uspokoiło.