Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Trębacz cesarski.djvu/264

 — Jestem Lis... — mruknął oficer. — Nie znam jednak pana dobro...
 — Zapomniałeś Kobierzyckiego? Gościłem cię w Pyszkowie, kiedyś to...
 Lis rzucił się do starego przyjaciela, i, wybuchając nagłym szlochem, przytulił się do niego, jakgdyby o ratunek błagając.
 — Czekaj no, bracie — mruknął zdziwiony szlachcic, — czekaj!
 To mówiąc bacznie przypatrywał się młodzieńcowi i smutnie kiwał głową.
 — Patrzcie-no, co to wojna z takiego osiłka uczyniła! — szepnął ze wzruszeniem i, potrząsając głową, dodał:
 — Chodź-no, chłopcze, do mojej kwatery!
 Ujął go za rękę i pociągnął za sobą.
 Dom Kobierzyckich stał niedaleko.
 Szlachcic, wprowadziwszy porucznika do salonu, usadowił gościa wygodnie i klasnął w dłonie:
 — Podaj no wina! — rzekł do sługi.
 Trącając się kubkiem, Kobierzycki pytał Lisa:
 — Skądżeś się tu wziął, poruczniku? Gdzież to tak nagle przepadłeś?
 Oficer obojętnym głosem wspomniał o udziale swoim i ranie w bitwie grochowskiej, opowiedział o wyprawie na Litwę.
 — To znaczy, że z Dembińskim przebiłeś się przez armję rosyjską?! — zawołał gospodarz.
 Lis w milczeniu skinął głową.