Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Trębacz cesarski.djvu/277

 Rząd oddał buławę Dembińskiemu, a sam podał się do dymisji.
 W głowie butnego i dumnego generała powstał ostateczny plan.
 Mógł stać się teraz głową rządu i państwa, nowym dyktatorem.
 Myślał teraz tylko o tem.
 Wiedząc, że jest nielubianym, postanowił zaskarbić sobie względy kogoś takiego, który posiadał wielu stronników i miał mir w wojsku.
 Tym człowiekiem był Skrzynecki, odsunięty od armji, rozgoryczony i dręczony pragnieniem zemsty nad członkami rządu, sejmem, oczerniającem go zaciekle Towarzystwem Patrjotycznem i wrogimi sobie generałami.
 Nowy wódz naczelny zarządził przegląd armji i odbył go, mając przy swoim boku generała Skrzyneckiego.
 Wojsko wiwatowało na cześć lubianego generała, wodza i obrońcy Olszynki tak, jakgdyby on to ponownie stawał na czele armji.
 Żeby zwrócić na siebie uwagę i podkreślić swoje stanowisko naczelne, Dembiński wygłosił mowę, w której nazwał Skrzyneckiego „mężem bez trwogi i skazy“, przyobiecał solennie, że będzie brał z niego przykład i szedł jego śladami.
 Naród nie tego spodziewał się po nowym wodzu.
 Tak nieoględnym postępkiem Dembiński podpisał wyrok dla siebie.