Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Trębacz cesarski.djvu/292

 W sieni rozległ się brzęk ostróg i na progu stanął oficer.
 — Proszę wychodzić na plac! Sprawdzamy aresztantów, bo za chwilę partja rusza dalej!
 Urwane słowa pożegnania, wdzięczności i rzewny śmiech.
 — Wieczorem na etapie Balaskino przyrządzę wam posiłek, mili moi... Władeczku, do wieczora! Bądź zdrów i wesół, bo... — zabrzmiał dźwięczny, łagodny głosik Juljanny.
 — Do widzenia! Do widzenia, złota nasza, promienna panienko! — mówili zakuci w kajdany ludzie i, nie czując już ich ciężaru, wychodzili z izby.
 Lis obejrzał się na progu i zawołał:
 — Promyczku mój jasny... umiłowany!
 Zatrzasnął drzwi za sobą i wybiegł na majdan etapowy.
 Aresztanci stali już, wyciągnięci w jeden długi szereg, a wachmistrz sprawdzał numery ich i oglądał zamki kajdan.
 — Sygnał! — krzyknął oficer.
 Mały, kudłaty żołnierz, rozstawiwszy kabłąkowate nogi, podniósł trąbkę do ust.
 Stojący obok niego Lis nagłym ruchem wyrwał mu ją z rąk i zatrąbił.
 Potężne, czyste dźwięki przeszywać jęły mroźne, zastygłe powietrze. Takiego pięknego sygnału nie słyszał nawet sam car Mikołaj.