Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Trębacz cesarski.djvu/49

 — Eh, nic! Miałem przykre spotkanie, które popsuło mi humor, bo właśnie piłem na „ty“ z adjutantem najjaśniejszego pana.
 — Z którym? Może z hrabią Pahlenem? — pytali kadeci.
 — Nie! Z hrabią Fersenem... — od niechcenia mruknął Lis i zaczął wciągać rękawiczkę.
 — Z kim piłeś? — spytał Fedorczuk, podchodząc do niego.
 — Z Fersenem. Jest to młodszy syn starego hrabiego, zwycięzcy z pod Maciejowic — syknął z nienawiścią w głosie kadet.
 — Hm... — zamruczał Fedorczuk.
 Orkiestra wojskowa zagrała poloneza.
 Mikołaj, prowadząc za rękę cesarzową, poprzedzany przez marszałka dworu, szedł w pierwszej parze.
 Do kadetów pawłowskiego korpusu podbiegł oficer pułku preobrażeńskiego i krzyknął:
 — Zapraszać panie, siedzące na sali! Biegiem! biegiem!
 Kadeci ruszyli tłumnie niby do ataku, lecz w tej chwili przypadł do nich rotmistrz kirasjerów z niebieską kokardą wodzireja na ramieniu i spytał zdyszanym głosem:
 — Gdzie tu jest kadet Lis?
 Chłopiec stanął przed nim.
 — Proszę iść za mną! — rzekł oficer.
 Po chwili Lis pochylał się już w ukłonie przed panienką, którą spostrzegł podczas defilady orszaku cesarskiego.