Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Trębacz cesarski.djvu/79

czynnej i spróbować wojny, zaprawiając się do przyszłych czynów bojowych?
 — Ja! — krzyknął piegowaty Fedorczuk.
 — Ja! — wtórował mu Lis, marszcząc czoło i zaciskając zęby.
 — Ja! — zawołał Rodjonow.
 — Ja! Ja! Ja! — wołali inni.
 — Nie wszyscy, nie wszyscy! — śmiał się generał. — Musimy wybrać najodpowiedniejszych, zdolnych do zniesienia trudów wojennych. Doktorze, poruczam to panu i proszę o raport za godzinę! Do widzenia, kadeci, po wojnie i zwycięstwie!
 — Życzymy waszej ekscelencji pomyślności! — przebiegł po sali głośny, ustawowy okrzyk kadetów.
 Lekarz wybrał zaledwie siedmiu ochotników, a wśród nich olbrzymiego Rodjonowa, barczystego, o kopulastej piersi Lisa i chudego, lecz mocnego Fedorczuka.
 W umywalni Lis przyłapał Fedorczuka.
 — Cóż to, drabie, — zagadnął go szeptem, — będziesz Polaków prał?
 — A ty? — pytaniem na pytanie odparł popowicz.
 — Ja? — obojętnie wzruszył ramionami chłopiec i uśmiechnął się chytrze. — Ja...
 — No, ty przecież, bo o ciebie pytam, Liszko! — zawołał Fedorczuk.
 — Cóż ja innego, bracie, mogłem zrobić? — odparł Lis. — Gdybym nie poszedł na ochotnika, wnet powiedzieliby, że „zdradliwa“ polska krew przemówiła, lub, że stchórzyłem... Czyż nie tak?