Strona:Ferdynand Ossendowski - Cień ponurego Wschodu.djvu/76

„cudownem“ leczeniu w różnych wypadkach chorób nerwowych dotarła do wielkich miast syberyjskich, i liczne zastępy pacjentów zaczęły przybywać do Onore. Wkrótce Onore zrozumiał, że mu zaciasno na Syberji i przybył do Piotrogrodu, gdzie na początku leczył najbiedniejszych zupełnie bezinteresownie, utrwalając swoją sławę już w stolicy. Po pewnym czasie zaczął przyjmować bogatych pacjentów, biorąc duże honorarja, lecz wtedy Rada medyczna zajrzała do jego gabinetu i na podstawie tego, że hypnotysta nie był lekarzem z wykształceniem, zabroniła mu praktyki. Trwało to jednak nie długo i praktyka, coraz bardziej obszerna i zyskowna trwała dalej, a żadne władze nie mogły już jej przeszkodzić, chociaż w gabinecie Onore miały miejsce wypadki niebezpieczne dla życia i zdrowia wielu pacjentów.
 Stała się zwykła rzecz. Jakieś dworskie koła, które zawsze eksploatowały zainteresowanie się carowej mistycyzmem i naukami tajemniczemi, zaangażowały Onore tak samo jak zaangażowały przed nim Rasputina, Papusa, Darjuszkę — „Klikuszę“, Iwana Bosego i innych „bożych ludzi“.
 Onore został wprowadzony do „grupy“ Rasputina, której kierowniczką była Ignatjewa, a przewodnikiem do apartamentu pałacu Carskosielskiego był niestrudzony „specjalista od świętych i biesów“ książe Putiatin.