Strona:Ferdynand Ossendowski - Czao-Ra.djvu/102

 Wreszcie doszli do obozu, gdzie Marusz rozpoczął łowy zimowe.
 Myśliwy ukrył drogocenną zdobycz wśród gęstych, zwisających gałęzi świerka i uwolnił sukę od ciężkich torb.
 Natychmiast zaczęła szczekać z zadowolenia i tarzać się w śniegu.
 — Nie lubisz nosić ciężarów, stara Czao?... — patrząc na psa, ze śmiechem pytał Marusz, pocierając sobie grzbiet i ramiona. — Ale i ja też nie lubię!...
 Zaczął rozpalać ognisko i przygotowywać obóz, w którym postanowił spędzić kilka dni, zamierzając zapolować na łosie, mające tu zwykle swoje stoisko.
 Spostrzegł oddawna na śniegu kilka śladów racic łosiowych, a cała okolica, obfitująca w mech i wiszące na gałęziach nici liszajów, nazywanych „mchem jelenim“, stanowiła zwykle obierane przez łosie miejsce dla paszy zimowej.
 Nie śpieszył się jednak myśliwy z wyjściem na łowy.
 Chciał dobrze wypocząć, bo znużyła go i wyczerpała ciężka włóczęga po tundrze