Strona:Ferdynand Ossendowski - Czao-Ra.djvu/107

 Suka, przechyliwszy głowę, słuchała uważnie, a, posłyszawszy nazwę Wou-Gou, merdnęła ogonem i pisnęła radośnie.
 — No, no, widzisz, że wszystko poszło dobrze?... — rzekł Marusz.
 Czao-Ra nagle skoczyła na pierś myśliwego i liznęła go w nos czarnym językiem.
 — Dziękujesz? Niema zaco! Napracowaliśmy się oboje po uszy... ty i ja!
 To rzekłszy, pogłaskał psa po oszronionych kudłach i lekko pociągnął za ucho.
 — Psisko, dobre, wierne psisko! — mruknął pieszczotliwie.
 Oporządziwszy skóry, łowiec natarł je solą i rozwiesił na gałęziach, zrobiwszy nasieki na drzewach.
 Do torb prawie już pustych włożył kilka kawałków zamrożonego mięsa łosiowego i, nabiwszy resztkami prochu i ostatnią kulą karabin, powolnym krokiem powracał do obozu.
 Przechodząc przez rów, Marusz nagle stracił nartę i wpadł pod pachę do śniegu, zanurzywszy w nim strzelbę.