Strona:Ferdynand Ossendowski - Czao-Ra.djvu/108

 Wygramolił się z trudem i, zziajany, zły, zapomniał wytrząsnąć śnieg z lufy.
 Ognisko nie wygasło jeszcze, więc szybko rozniecił płomień, dorzuciwszy na węgle suchych gałęzi.
 Napił się herbaty, nakarmił psa i udał się na spoczynek.
 Wyspawszy się dobrze, obejrzał rzemienie u nart, zarzucił torby na plecy, wziął karabin i poszedł, gwizdnąwszy na szpica.
 W wesołych podskokach biegła przed nim Czao-Ra i co chwila ochoczo poszczekiwała.
 Wiedziała, że ciężka praca została zakończona i że na pewno powracają do domu.
 Marzyła o tem, że razem z Wou-Gou będzie czatowała na tropach zajęczych, porywała głupie bielaki, nabijała niemi brzuch i spała, spała jak borsuk w norze.
 Obiecywała sobie, że szczekać będzie tylko poto, aby Marusz wiedział, że żyje jeszcze... poza tem zamierzała spać, jeść i lizać kudłatego Wou-Gou.
 Wielka radość ogarnęła Czao-Ra.
 Szczekała, skakała przez krzaki i z nad-