Strona:Ferdynand Ossendowski - Czao-Ra.djvu/110

Szerść na grzbiecie psa zjeżyła się, głuche warczenie wydobywało mu się z gardła.
 Czao-Ra ryczała, patrząc wprost przed siebie, gdzie wznosiła się ściana świerków, gałęziami dotykających ziemi.
 Marusz porwał za karabin.
 Cisza, niczem nie zmącona, zalegała puszczę.
 Jednak pies wciąż ryczał i kłapał zębami.
 Nagle tuż przed myśliwym poruszyły się gwałtownie gałęzie, strząsając śnieg i suche igliwie.
 Z gąszczu szalonym skokiem wypadł niedźwiedź.
 Oczy mu błyskały wściekle; rozwarta, roniąca pianą paszcza ukazywała ogromne kły.
 Natychmiast stanął na tylne łapy i z rykiem runął na myśliwego.
 Nie pozostawało ani chwili do stracenia.
 Marusz szybko zmierzył do zwierza i spuścił kurek.
 Strzelba nie wypaliła. Śnieg, po upadku myśliwego pozostawszy w lufie, roztopniał przy ognisku i zamoczył proch.