Strona:Ferdynand Ossendowski - Czao-Ra.djvu/22

długich, cienkich żerdzi, ustawił je, wbijając ostremi końcami do ziemi, otoczył skórami, związał i, zapaliwszy we wnętrzu namiotu ognisko, zawołał radosnym głosem:
 — Nań, wchodź do „czumu“ z małym Dugenem i niech Wielki Duch będzie miłościwy dla nas!
 Patrząc na wzbijający się nad szczytem szałasu słup siwego dymu, uśmiechnął się łagodnie.
 Czao-Ra zaczęła skakać mu do piersi, usiłując czarnym językiem liznąć w twarz swego pana.
 Pogłaskał psa i po chwili rzekł do żony.
 — Powieś kocioł z wodą nad ogniskiem... wkrótce powrócę, Nań!
 — Dobrze! — odezwała się z szałasu.
 Marusz, oglądając karabin, gwizdnął zcicha.
 Czao-Ra odrazu znieruchomiała i, stanąwszy przed myśliwym, badawczo patrzyła mu w oczy.
 — Trzeba coś zdobyć do jedzenia, Czao-Ra! — mruknął Marusz. — Idź i szukaj!
 Pies pomknął w stronę dziewiczego lasu,