Strona:Ferdynand Ossendowski - Czao-Ra.djvu/42

deł i przysypał małą chatkę, zaczajoną pod lasem.
 Marusz przygotowywał już się do łowów.
 Naprawiał żelazne potrzaski — stępice małe i duże, smarował tłuszczem rzemienie; czyścił karabin, napełniał prochem róg, noszony na pasie, ostrzył nóż i siekierę, zbierał i odkładał na stronę rzeczy, potrzebne mu w okresie łowów.
 Na początek zrobił niedługą wyprawę.
 Musiał zbadać okoliczne lasy, aby się przekonać, jaką mogą mu dać zdobycz.
 Zarzuciwszy na plecy skórzany worek i karabin, pożegnał Nań i małego Dugena.
 — Niech wielki dobry Duch prowadzi cię szczęśliwie! — westchnęła przez łzy zasmucona Nań.
 — Zostawajcie pod jego opieką! — odpowiedział Marusz i szybkim krokiem poszedł w stronę puszczy.
 Czao-Ra biegła przed nim, oglądając się co chwila.
 Ponury Wou-Gou żegnał odchodzących głuchem, urywanem poszczekiwaniem.
 Matka dawno go już przestała karmić.