Strona:Ferdynand Ossendowski - Czao-Ra.djvu/49

dała, że duży drapieżnik został przez nią wstrzymany i osaczony.
 Doszedłszy do polanki, gdzie poprzedniego dnia padł łoś, Marusz wytknął głowę z zarośli i obejrzał miejscowość.
 Czao-Ra skakała jak szalona pod dużą, rozłożystą jodłą, wściekle szczekała cienkim głosem, co chwila odbiegając ze skowytem przerażenia.
 Marusz przyjrzał się uważnie. Narazie nie mógł nic dojrzeć. Łapy jodły oraz zwisające z nich grube płaty śniegu ukrywały zwierzę, wzbudzające gniew i lęk psa.
 Postąpił kilka kroków i zaczął ostrożnie okrążać jodłę.
 W pewnem miejscu złamane gałęzie odsłaniały grube konary i część pnia.
 Oczy Marusza błysnęły. Dobra zdobycz!
 Na grubej gałęzi, wyciągnięty na niej, nieruchomo leżał duży plamisty ryś.
 Żółte ślepia wparł w ujadającego psa, syczał, szczerząc kły, strzygł miotełkami czarnych włosów na końcach uszu, prychał złośliwie i, zaniepokojony zachowaniem się