Strona:Ferdynand Ossendowski - Czao-Ra.djvu/72

 Ze zdziwieniem przyglądała się Nań kudłatemu szczeniakowi, myśląc:
 — Taki młody, a już na własną rękę poluje! Na pięknego wyrośnie psa łowczego... Ho! ho!
 Gwizdnęła. Wou-Gou zatrzymał się i patrzył na nią piwnemi oczyma.
 — Przynieś, Wou-Gou! — krzyknęła.
 Piesek, przez nikogo nie tresowany, tym samym powolnym krokiem zbliżył się i położył przed nią zdobycz.
 Nań obejrzała uważnie zająca. Miał strzaskane kręgi szyi. Był to chwyt prawidłowy i śmiertelny.
 — Co za pies! — mruknęła. — Dobra krew! Syn Czao-Ra! Jednak on prześcignie matkę... Taki młody, a już poluje... No, no!
 — Weź, Wou-Gou! — rozkazała, rzucając zająca na śnieg.
 Kudłaty szpic merdnął ogonem i powlókł zdobycz, powolnie idąc ku chatce.
 Gdy Nań powróciła do domu, zdumiała się.
 Mały szpic złożył zająca przed progiem, a sam leżał obok.