Strona:Ferdynand Ossendowski - Czao-Ra.djvu/81

słabemi nabojami, że prawie nie słychać huku strzelby, lecz niewiadomo, co go jeszcze czeka w kniei i na tundrach!
 Dopił resztki herbaty, przygotował sobie posłanie i usnął spokojnie.
 Niczego się nie obawiał. Miał przy sobie Czao-Ra, która uprzedzi go przecież o zbliżającem się niebezpieczeństwie.
 Nazajutrz o świcie ruszył dalej.
 Szedł przez cały dzień i noc już zapadła, gdy doszedł do uroczyszcza Karasah.
 Ponieważ zamierzał pozostać tu dłużej, rozpalił ognisko i przy jego błyskach zaczął urządzać sobie obóz.
 Długo mozolił się nad rozgrzebywaniem śniegu, układając go dokoła ogniska w wysoki wał. Sklecił mały szałas, przed którym płonął ogień i wtedy dopiero wziął się do przygotowania wieczerzy.
 W okolicach Karasah Marusz pozostawał dwa tygodnie. Zaczął od tego, że obiegł całą miejscowość, pozostawiwszy Czao-Ra w obozie.
 Wkrótce się przekonał, że kilka soboli miało tu swoje kryjówki. Spotykał ślady ich